ตอนที่ 6
อยากเห็นก็จะถลกให้ดู
มีตังค์อยู่ 3,000 บาท ติดเป๋า แต่ก็ “อิ่มจัง ตังค์อยู่ครบ”
ถึงแม้ว่าในแต่ละมื้อ กระเพาะของฉันจะรับอาหารเครื่องเทศ
และโรตี ได้ไม่มากนัก ครั้นจะสั่งอาหารพิเศษ
ก็สงสารเจ้า 3,000 บาท
แต่ก็ปรับตัวได้เพื่อดินแดนแห่งพระสัมมาสัมพุทธเจ้า
อย่างเช่นตอนลงเครื่องบินไทยเข้าสู่สนามบินกัลกัตตา
ก็จะมีแท็กซี่ยืนเต็มสองข้างทางเดินที่เขาเอารั้วเหล็กมากั้นไว้
คณะเราต้องเดินผ่านความกว้างของทางเดินประมาณวาครึ่ง
โหย...กลิ่นตัวฉุนมัก ๆ หลายคนต้องควักยาดมมาดมกันเป็นแถว
ส่วนฉันกลั้นหายใจเอา ไม่ได้เตรียม ไม่เคยมาง่ะ พออยู่ไปหลาย ๆ วัน
ไม่เหม็นละ หรือว่า กลิ่นเรากับกลิ่นเขาเหมือนกันไปแล้ว ???
ปรับตัวได้ ๆ เหม็นมาก็เหม็นไป เชอะ
หรือชาติที่แล้วฉันอาจจะเป็นคนอินเดียก็ได้ กริ กริ
หลังจากนมัสการสถานที่ปฐมเทศนาแล้ว
ทางคณะก็พาเดินทางต่อไปที่เมืองคยา สถานที่ตรัสรู้
ก็เหมือนทุก ๆ สถานที่ ๆ
คุณแม่ชีบัวคำท่านก็จะนำสวดมนต์
และนั่งสมาธิ ใต้ต้นโพธิ์ที่พระพุทธเจ้าตรัสรู้
แต่ด้วยความเป็นคนมีวิสัยทัศน์ของฉัน (อิอิ)
ฉันนึกถึงของฝากครูที่โรงเรียน นั่งสมาธิไป (ไม่มีสมาธิ)
เอ......จะซื้ออะไรไปฝากครูที่โรงเรียนดีหนอ................
ยุบหนอ.....พองหนอ.....
ในที่สุดก็เกิดดวงตาเห็นธรรม เอ๊ย คิดจะทำ
ค่อย ๆ ลืมตาขึ้นกวาดสายตามองไปรอบ ๆ ต้นโพธิ์ ปิ๊งๆๆ
นึกออกแล้ววว นั่นไงใบโพธิ์ ๆๆ หล่นลงมา ๆ ให้ฉันเก็บ
ขอเชิญคุณหญิง หม่อมหลวง คุณชาย ฯลฯ
ทั้งหลายนั่งสมาธิไป
ฉันค่อย ๆ ลุกอย่างเบาที่สุดอย่างไม่เคยเป็นมาก่อน
ไปไล่เก็บ ๆ ใบโพธิ์ที่หล่นลงมาเต็มไปหมด
ค่อยเก็บใส่ถุงโชคดี (ฉันทิ้งไปแต่ก็ไปเก็บมาอีก
ไม่มีผึ้ง 3 ตัวนั้นแล้ว)
แล้วยังไปหยิบดินใต้ต้นโพธิ์ใส่ถุงโชคดีเกือบครึ่งถุง
จากนั้นค่อย ๆ ม้วนถุงโชคดี
แล้วรีบซุกใส่กระเป๋าแฮนด์แบ๊ก ของฉัน
แล้วกลับมานั่งเป็นปลื้มที่เดิม โอ้....ฉันได้ของฝากญาติ
และเพื่อนครูที่โรงเรียนอย่างทั่วถึงแล้ว
3,000 บาทยังอยู่ครบ
ออกจากโรงแรมที่พักเดินทางสู่เมืองพาราณสี
ระยะทาง ใช้เวลาเดินทางประมาณ 5 ชั่วโมง
เราเดินทางโดยรถยนต์ รถที่เรานั่งเป็นหรูระดับวีไอพีเลยแหละ
ลักษณะคล้าย ๆ รถเมล์เขียวเชียงใหม่ – พะเยา แต่เป็นสีขาว
ไม่มีห้องน้ำ หน้าต่างเปิดได้ มีที่กั้นระหว่างคนขับกับผู้โดยสาร
ไม่มีกระเป๋ารถ ฉันเลือกที่นั่ง(ไม่มีสิทธิ์เลือก)
ฉันได้นั่งเกือบหลังสุด รถแล่นไปได้ประมาณ 2 ชั่วโมง ก็ชะลอ ๆ
เพราะข้างหน้าเต็มไปด้วยวัยรุ่น ประมาณ 50 กว่าคน
ดำไปหมดเต็มถนน พวกเขากรูกันมาขว้างปาขี้วัวใส่รถเรา
และวัยรุ่นบางคนเอาก้อนหินปนขี้วัวปามาที่รถเราด้วย
อะเว้ย....ปู่ของปู่ของปู่ตูไปทำอะไรให้พวกเอ็งถึงได้มาทำกันอย่างนี้
ขี้วัวปนก้อนหินกระจกหน้าต่างก็แตก
บรรดาขี้วัวทั้งหลายก็โลดแล่นเข้ามาในรถโดยไม่ได้รับเชิญ
ติดผมคุณหญิง หม่อมหลวง ฯลฯ ได้รับขี้วัวกันถ้วนหน้า ฉันไม่โดน
เพราะสัญชาตญาณบวกกับประสบการณ์จากวิ่งหนีผึ้ง
ทำให้ฉันหมอบลงกับพื้นรอดตัวไป
พวกมันเอาขี้วัวราดคนขับรถตั้งแต่หัวจรดเท้า
ดำทั้งร่างแล้วแกก็ส่งภาษาฮินดีให้พวกนั้น
สักพักพวกมันก็เคลื่อนต่อไป
คนขับก็ตะโกนเป็นภาษาอังกฤษ บอกว่า
ไม่ต้องตกใจนี่คือสงกรานต์ของชาวฮินดี
เขาจะใช้ขี้วัวขว้างปากัน บางแห่งก็ใช้สีผสมน้ำสาดกัน
ผมบอกพวกเขาว่าคนในรถเป็นแขกต่างเมือง เขาไม่รู้ประเพณี
ผมจะจอดตรงนี้เพื่ออาบน้ำและล้างรถ โอ้....มายก๊อด
ที่ไหนก็ไม่รู้ หิวก็หิว
พอดีสายตาไปปะทะกับร้านมีร้านเดียว
ฉันก็ชวนหม่อมหลวงเอิบจิตว่า ตรงนั้นสงสัยมีอาหาร
ทุกคนก็พากันไปเป็นร้านขายโรตี โรตีที่นั่นไม่มีนม
ไม่มีน้ำตาล ทุกคนกินกันเปล่า ๆ เอร็ดอร่อย
เขาขายแผ่นละกี่รูปปีก็ไม่รู้
ฉันยังไม่ได้แลกตังค์เป็นรูปี
“ตูจะได้กินมั้ยเนี่ย”
รีบเข้าไปขอเรียนทำโรตี แกก็สอนดี๊ดี
แล้วโรตีแผ่นที่เห็นในรูปกับที่กำลังทำอยู่ ก็เป็นของฉันฟรี ๆ
แกไม่กล้าเอาไปขายหรอก อิอิ ในที่สุด “อิ่มจังตังค์อยู่ครบ”
น้ำดื่มนะเหรอ อยู่ในดิน อีตาที่ยืนยิ้มแฉ่งในรูป ชี้ตรงนิ้วก้อย
(นิ้วเท้า) ให้ดูทำนองว่า น้ำอยู่ตรงนี้
เอ้า..จ้วงลงไปตักดื่มหน้าตาเฉย ทุกคนดื่มน้ำตรงนี้เหมือนกันหมด
พออิ่มได้ที่ดีแล้วก็อยากเข้าห้องน้ำ
ถามหาห้องน้ำอีตาโรตีชี้ไปหลังร้าน
ท่านก็ชวนฉันไป No ไม่มี ไม่ห้องน้ำ
อีตายิ้มแฉ่งก็ชี้ไปที่ทุ่งนา หา !!!
นี่ฉันจะต้องไปฉี่ที่ทุ่งนาข้าวบาร์เลย์เนี่ยนะ
ฉันกับหม่อมหลวงเอิบจิตก็เดินไป ไปหาที่มิดชิด
ทุ่งนามันช่างโล่งอะไรจะปานนั้น เดินหาไปสักพัก
หันไปข้างหลังโอ๊ะดำ ๆ ประมาณ 10 กว่าคน
ลูกเล็กเด็กแดงมันตามตูดเรามาทำไม ตูจะฉี่
หม่อมหลวงเอิบจิต ก็ตะโกนเป็นภาษาไทยว่า “เอาวะ
อยากเห็นก็จะถลกให้ดู” ว่าแล้วทั้งสองคนก็ถอดกางเกง
หันก้นไปทางพวกมัน” เฮ้อ....สบายตัว
แล้วก็ขอถ่ายรูปไว้เป็นที่ระลึกในฐานะบังอาจเห็นก้นฉ๊าน
อยากให้เป็นเช่นวันวาน
ตอนที่ 7
แบ๊ะ!!!อั๊ยยะ
ที่เมืองพาราณสี คณะก็เดินทางไปสู่แม่น้ำคงคา
การไปแม่น้ำคงคาครั้งนี้ มีทั้งสุข และทุกข์ให้ฉันผจญ
ฉันดีใจที่ได้ล้างบาปด้วยแม่น้ำคงคาจริง ๆ
ซึ่งทางคณะไม่มีใครได้ล้างเหมือนฉัน เรื่องมีอยู่ว่า
พี่ตุ๊ (คุณเพ็ญศิริ เพชรดี) บอกว่า เราจะต้องเดิน
(เดินจริง ๆ ) ไปตามถนนสายนี้
ให้ดวงพรระวังขี้วัวนะ
อย่าได้เหยียบ นั่น ๆ ระวัง ๆ เดินไปได้สักพัก
พี่ตุ๊ก็บอกอีกด้วยความเป็นห่วงเรา ระวังเน้อดวงพร
ระวังขี้วัว ฉันก็ระวังเต็มที่ มันเยอะจริง ๆ
เส้นทางสู่แม่น้ำคงคา นั่น ๆ
ระวัง ๆ ......ไม่ทันเสียแล้ว
แบ๊ะ!!!! อั๊ยยะ เต็ม teen ฉัน พระเจ้าอาจจะลงโทษฉัน
ที่ไม่โดนสงกรานต์ขี้วัวก็เลยมาโดนตรงนี้
จะได้เท่า ๆ กัน คงสมกับนิคเนมที่งิ้ม (นัษนันท์) ตั้งให้ละสิทีนี้
เจ้าหล่อนก็เดินกะโด๊ะ ๆ ลงไปทางบันได
ที่บรรดาแขกกำลังอาบน้ำกันอยู่
ฉันรีบหลับหูหลับตาถอดรองเท้าแกว่ง ๆ
อย่างรวดเร็ว ฉันล้างมือด้วยแม่น้ำคงคา โอ้....ขี้วัว
แต่เอ๊ะนั่น ๆ ดำ ๆ
ผู้ชายแขกมาจากไหนไม่รู้มายืนตรงหน้าฉัน
ระดับน้ำเท่าหัวเข่า ผ้าที่นุ่งเป็นสีขาวเปียกน้ำด้วย
โอ้....พระเจ้าช่วยกล้วยแขก ฉันเห็นเต็มตา2 ตาฉัน
ฉันรีบลุกขึ้นจ้ำอ้าวตามคณะลงเรือไปนั่งหายใจรวยระริน
เกิดมาไม่เคยพบไม่เคยเห็นกล้วยแขกของจริง
คืนนี้เราจะฝันดีหรือร้ายหนอ
และด้วยความที่ฉันเป็นคนไม่ยึดติดกับสิ่งที่ไม่ปรารถนา
ในที่สุดฉันก็ลืมมันไปได้
แต่เอ....ทำไมวันนี้เราถึงได้เล่าเป็นตุเป็น
ทำยังกะมันติดตาเหมือนเป็นมนต์เสน่ห์ที่ถวิลหาไม่รู้หาย
ยังไงยังงั้นแหละ
ที่มาของภาพ : http://www.dhammahome.com
ก็พากันไปซื้อของฝากเป็นชุดส่าหรี
สวยมาก ๆ บังเอิญเหลือเกินที่คนขายพูดภาษาไทยได้
ฉันก็เลยกระซิบถามเขาว่า "ลองใส่ได้มั้ย” ปรากฏว่า
“ได้ครับ” ว่าแล้วก็หยิบให้ฉันใส่หน้าตาเฉย
แกอาจจะคิดว่าถ้าฉันลองฉันต้องซื้อแน่ๆ มั้ง ขอโทษเถอะ
ฉันลองแล้วฉันก็ถ่ายรูป จากนั้นก็ถอดคืนให้เขาเอาไปขายต่อไป อิอิ
ฉันนะเหรอเดินตัวปลิวตามคณะเขาไป
สวยจัง ตังค์อยู่ครบ จบเสียทีอินเดีย
